Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2017

Η διδακτορική εργασία του Στίβεν Χόκινγκ «Properties of Expanding Universe» διαθέσιμη στο κοινό


Για πρώτη φορά στα χρονικά, η διδακτορική εργασία του ιδιοφυούς καθηγητή Στίβεν Χόκινγκ είναι διαθέσιμη για τα ματιά του κοινού.

Το πανεπιστήμιο Κέιμπριτζ αποφάσισε να τη διαθέσει στην ιστοσελίδα του και το κοινό έσπευσε να την κατεβάσει.

Ενδεικτικά, την διδακτορική εργασία «κατέβασαν» πάνω από 60 χιλιάδες άνθρωποι μέσα σε μόλις 24 ώρες, προκαλώντας σοβαρά προβλήματα στην ιστοσελίδα του πανεπιστημίου εξαιτίας του ανέλπιστα αυξημένου όγκου επισκεψιμότητας.

Η εργασία, «Properties of Expanding Universe» δημοσιεύτηκε το 1966 και αφορά στις επιπτώσεις και τις δυνητικές αλλαγές που θα επέφερε μια δυνητική επέκταση του σύμπαντος.
Αν θέλετε να δείτε την εργασία, μπορείτε να τη βρείτε εδώ.

πηγή:  http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500170006

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2015

NASA: Kepler 452B, ο 'ξάδελφος' της Γης


Τον μεγάλο "ξάδελφο" της Γης ανακάλυψε η NASA. Πρόκειται για τον εξωπλανήτη Kepler 452B παρόμοιο με τον δικό μας, στον οποίο θεωρείται πιθανό να έχει αναπτυχθεί ζωή! "Μπορούμε να φανταστούμε τον Kepler 452B σαν έναν μεγαλύτερο ξάδερφο της Γης", δήλωσε ο επικεφαλής της ομάδας της NASA που ανακάλυψε τον πλανήτη, Τζον Τζένκινς, επιβεβαιώνοντας πως είναι πιθανή η ύπαρξη ζωής στον Kepler 452B. Ο πλανήτης Kepler 452B, βρίσκεται 1.400 έτη φωτός μακριά μας, στον αστερισμό του Κύκνου, έχει διάμετρο 60% μεγαλύτερη από τη Γη. Απέχει επίσης από το άστρο του ίση απόσταση με αυτήν που βρίσκεται η Γη από τον Ήλιο. Το άστρο αυτό είναι μόνο 4% μεγαλύτερο και 10% φωτεινότερο από τον Ήλιο αλλά και 1,5 δισεκατομμύριο χρόνια γηραιότερο από αυτόν. Μια πλήρης περιφορά του Kepler 452b γύρω από το άστρο του διαρκεί 385 ημέρες.
Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι διαβάστε περισσότερα...
Πηγή: http://news247.gr/eidiseis/epistimi/nasa-en-anamonh-shmantikwn-anakoinwsewn-vrhkan-planhth-san-th-gh.3587750.html

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015

NASA - Εξερευνώντας το διάστημα με το τηλεσκόπιο Hubble





Κάθε 97 λεπτά, το Hubble ολοκληρώνει μια περιστροφή γύρω από τη Γη, που κινείται με ταχύτητα περίπου πέντε μίλια ανά δευτερόλεπτο (8 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο) - αρκετά γρήγορα για να ταξιδέψουν στις Ηνωμένες Πολιτείες σε περίπου 10 λεπτά. Καθώς ταξιδεύει, ο καθρέφτης Hubble συλλαμβάνει το φως και το κατευθύνει σε πολλά επιστημονικά όργανα του.
Το Hubble είναι ένα είδος τηλεσκοπίου γνωστό ως ανακλαστήρας Cassegrain. Το φως χτυπά στο κύριο κάτοπτρο του τηλεσκοπίου, ή πρωτεύοντος κατόπτρου, που αναπηδά από το πρωτεύον κάτοπτρο και συναντά ένα δευτερεύον κάτοπτρο. Το δευτερεύον κάτοπτρο εστιάζει το φως μέσα από μια τρύπα στο κέντρο του πρωτεύοντος κατόπτρου που οδηγεί στα επιστημονικά όργανα του τηλεσκοπίου. 


Οι άνθρωποι συχνά πιστεύουν λανθασμένα ότι η δυνατότητα ενός τηλεσκοπίου έγκειται στην ικανότητά του να μεγεθύνει τα αντικείμενα. Τα τηλεσκόπια στην πραγματικότητα λειτουργούν με τη συγκέντρωση περισσότερου φωτός απ ότι το ανθρώπινο μάτι μπορεί να συλλάβει από μόνο του. Όσο μεγαλύτερο τηλεσκόπιο - καθρέφτη έχουμε, τόσο περισσότερο φως μπορεί να συλλεχθεί, και έτσι να <<βελτιωθεί η όραση του>>. Στο Hubble το πρωτεύον κάτοπτρο είναι 94.5 ίντσες (2,4 μέτρα) σε διάμετρο. Αυτός ο καθρέφτης είναι μικρός συγκριτικά με εκείνους των σημερινών επίγειων τηλεσκοπίων, των οποίων ο καθρέφτης μπορεί να είναι 400 ίντσες (1.000 εκατοστά) και πάνω, αλλά η τοποθεσία του Hubble πέρα ​​από την ατμόσφαιρα του δίνει ξεχωριστή καθαρότητα. διαβάστε περισσότερα...

Πηγή: http://hubblesite.org/the_telescope/hubble_essentials/#how 




Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

Οπτικές ίνες για υπολογιστές που «σκέφτονται» σαν άνθρωποι

University of Southampton


Υπολογιστές που λειτουργούν σαν τον ανθρώπινο εγκέφαλο ίσως να αποτελέσουν σύντομα πραγματικότητα, χάρη σε νέες έρευνες που γίνονται πάνω σε οπτικές ίνες από ειδικό γυαλί. Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο Advance Optical Materials και έχει τη δυνατότητα να ανοίξει τον δρόμο για ταχύτερους και πιο έξυπνους οπτικούς υπολογιστές, ικανούς να «μαθαίνουν» και να εξελίσσονται. Ειδικότερα, επιστήμονες από το Optoelectronics Research Centre (ORC) του University of Southampton και του Centre for Disruptive Photonic Technologies (CDPT) στο Nanyang Technological University (NTU) της Σιγκαπούρης επέδειξαν πώς είναι δυνατή η αναπαραγωγή νευρικών δικτύων και συνάψεων στον εγκέφαλο, με οπτικούς παλμούς σαν φορείς πληροφοριών, και ειδικές ίνες από φωτοευαίσθητα γυαλιά,διαβάστε περισσότερα...


Πηγή: http://www.naftemporiki.gr/story/929076/optikes-ines-gia-upologistes-pou-skeftontai-san-anthropoi

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

Λεονάρντο ντα Βίντσι

 
Ο Μυστικός Δείπνος (1495-1498)
 
Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι (15 Απριλίου 1452 - 2 Μαΐου 1519) ήταν Ιταλός αρχιτέκτονας, ζωγράφος, γλύπτης, μουσικός, εφευρέτης, μηχανικός και επιστήμονας που έζησε την περίοδο της Αναγέννησης. Θεωρείται αρχετυπική μορφή του Αναγεννησιακού καλλιτέχνη και μια ιδιοφυής προσωπικότητα. Μεταξύ των πιο διάσημων έργων του βρίσκονται η Μόνα Λίζα και ο Μυστικός Δείπνος. Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, υπήρξε ακόμα σημαντικός εφευρέτης και επιστήμονας, με σημαντική συνεισφορά στην ανατομία, και την αστρονομία. Ουσιαστικά πρόκειται για το πιο «ολοκληρωμένο» άτομο στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, έναν πραγματικό «Homo Universalis».

Βιογραφία.
DV01
Πορτρέτο το οποίο πιστεύεται ότι είναι αυτοπροσωπογραφία του Da Vinci

Ο Λεονάρντο γεννήθηκε στην πόλη Αντσιάνο, κοντά στο Βίντσι της Ιταλίας. Ήταν νόθος γιός του Πιέρο ντα Βίντσι, νεαρού δικηγόρου, και της χωρικής Κατερίνα. Το πλήρες όνομά του ήταν «Leonardo di ser Piero da Vinci» αν και υπέγραφε τα έργα του ως «Leonardo» ή «Ιο, Leonardo» («Εγώ, ο Λεονάρντο»).
Μεγάλωσε με τον πατέρα του στην πόλη της Φλωρεντίας, όπου από πολύ μικρή ηλικία έδειξε δείγματα της ευφυΐας και του καλλιτεχνικού του ταλέντου. Αυτός ήταν και ο λόγος που στάλθηκε σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών ως μαθητευόμενος στο εργαστήριο του φλωρεντινού ζωγράφου και αρχιτέκτονα Αντρέα ντελ Βερόκιο (1433-1485). Το 1472 ο Λεονάρντο γίνεται - σύμφωνα με το έθιμο της εποχής – μέλος της συντεχνίας των ζωγράφων της Φλωρεντίας, γεγονός που επιβεβαιώνει ότι αποτελούσε έναν ανεξάρτητο καλλιτέχνη. Το πιο πρώιμο γνωστό έργο του αποτελεί το επονομαζόμενο Σχέδιο τοπίου στην κοιλάδα του Άρνου, το οποίο βρίσκεται σήμερα στην πινακοθήκη Ουφίτσι της Φλωρεντίας.
Σε όλη την περίοδο του 1472-1480 εργάστηκε στο εργαστήριο του Βερόκιο ενώ παράλληλα φιλοτεχνούσε και δικούς του πίνακες. Αργότερα, το 1482 μετακόμισε στο Μιλάνο όπου πρόσφερε τις υπηρεσίες του ως μηχανικός, ζωγράφος και γλύπτης στον ηγεμόνα του Μιλάνου Λουδοβίκο Σφόρτσα. Ο Λεονάρντο διέθετε δικό του εργαστήριο με βοηθούς. Την ίδια περίπου περίοδο εργάστηκε ως σύμβουλος αρχιτέκτονας στον καθεδρικό ναό του Μιλάνου, ενώ το διάστημα 1495-1498 μετά από παραγγελία του Λουδοβίκου Σφόρτσα ζωγραφίζει τον Μυστικό Δείπνο στο μοναστήρι της Σάντα Μαρία ντελε Γκράτσιε. Ως καλλιτέχνης της αυλής, ο Λεονάρντο δέχθηκε αρκετές παραγγελίες για έργα που τις περισσότερες φορές ωστόσο άφηνε ημιτελή.
Τον Οκτώβριο του 1499 και μετά την ήττα του προστάτη του Λουδοβίκου Σφόρτσα από τα γαλλικά στρατεύματα, ξεκινά κατά πάσα πιθανότητα ένα φιλόδοξο έργο για λογαριασμό του Λουδοβίκου ΙΒ΄, βασιλιά της Γαλλίας. Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους, εγκαταλείπει το Μιλάνο και περνά ένα διάστημα στη Βενετία, για να επιστρέψει το 1500 στη Φλωρεντία όπου ξεκινά ίσως η παραγωγικότερη περίοδός του ως ζωγράφου.
Τον Ιούνιο του 1502, ταξιδεύει με τον Καίσαρα Βοργία στην κεντρική και άνω Ιταλία με την ιδιότητα του αρχιτέκτονα και μηχανικού. Μεταξύ άλλων σχεδιάζει χάρτες για τις εκστρατείες του Καίσαρα. Τον Μάρτιο του επόμενου χρόνου βρίσκεται πάλι στη Φλωρεντία όπου ξεκινά να εργάζεται πάνω στο περίφημο έργο του, τη Μόνα Λίζα, κατόπιν παραγγελίας του συζύγου της Φραντέσκο ντελ Τζοκόντο. Λίγο αργότερα αρχίζει την τοιχογραφία Η Μάχη του Ανγκιάρι για την αίθουσα συνεδριάσεων του Παλάτσο Βέκιο, έργο που θα μείνει ημιτελές.
Την περίοδο 1508-1512 ζει σχεδόν αποκλειστικά στο Μιλάνο, παρέχοντας τις υπηρεσίες του στον Charles d’ Amboise, κυβερνήτη της πόλης. Ο Λεονάρντο αποτελεί πλέον διάσημο καλλιτέχνη και το διάστημα αυτό υποβάλλει σχέδια για το μνημείο του Trivulzio, συνεχίζει τις ανατομικές του μελέτες και αναλαμβάνει αρκετές παραγγελίες. Μετά το θάνατο του Charles d’ Amboise το 1511 και την εκδίωξη των Γάλλων από το Μιλάνο τον επόμενο χρόνο, ο Λεονάρντο επισκέπτεται την Ρώμη υπό την προστασία του αδελφού του πάπα Λέοντα Ι΄, Τζουλιάνο των Μεδίκων. Στο περιβάλλον της παπικής αυλής καταπιάνεται με διάφορα επιστημονικά πειράματα και μελέτες. Πέρα από διάφορες εφευρέσεις του, σχεδιάζει το έργο της αποξήρανσης των ελών της περιοχής Ποντίνι, νότια της Ρώμης.
Μετά το θάνατο του Τζουλιάνο των Μεδίκων, το 1516, δέχεται την πρόσκληση του βασιλιά της Γαλλίας, Φραγκίσκου Α΄ και εργάζεται ως ζωγράφος της βασιλικής αυλής. Παράλληλα συνεχίζει τα πειράματα του και ασχολείται με αρχιτεκτονικά και αρδευτικά σχέδια. Στις 23 Απριλίου του 1519 συντάσσει τη διαθήκη του και τελικά πεθαίνει στις 2 Μαΐου στο Cloux της Γαλλίας, κοντά στον βασιλικό πύργο του  Amboise. Σύμφωνα με προσωπική του επιθυμία, τάφηκε στην εκκλησία Sainte Florentine, στο Amboise. Ο τάφος του συλήθηκε την περίοδο των θρησκευτικών πολέμων αλλά έχει διατηρηθεί η επιγραφή της εκκλησίας, η οποία αναφέρει:
«Στην αυλή αυτής της εκκλησίας ετάφη ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ευγενής από το Μιλάνο, μηχανικός και αρχιτέκτονας του βασιλιά, ειδήμων της μηχανικής και κατά το παρελθόν επίσημος ζωγράφος του δούκα του Μιλάνου».
 
Καλλιτεχνική πορεία.
Φλωρεντία 1472-1482.
Οι πρώτες δημιουργίες του Λεονάρντο έγιναν την περίοδο που ήταν μαθητευόμενος του Βερόκιο. Ακόμα και σε αυτά τα πρώιμα έργα του, αναδεικνύεται το ταλέντο του στο σχέδιο αλλά και η πειθαρχημένη προσοχή του στη λεπτομέρεια. Ο Λεονάρντο πραγματοποίησε μεταξύ άλλων πολλές σπουδές παρατηρώντας τη φύση, όπως το περίφημο Τοπίο του Άρνου. Οι σπουδές αυτές είχαν τελικά άμεση εφαρμογή σε μεταγενέστερα έργα του, καθώς σχεδόν σε κάθε πίνακα του διακρίνεται και ένα τοπίο στο φόντο.
Στοιχεία για τη στενή επαγγελματική σχέση που ανέπτυξε ο Λεονάρντο με τον δάσκαλό του μπορούν να εντοπιστούν σε πολλά έργα για τα οποία συνεργάστηκαν. Λέγεται πως σε ένα από αυτά, την Βάπτιση του Χριστού, έργο κατά κύριο λόγο του Βερόκιο, ο ντα Βίντσι ζωγράφισε έναν άγγελο με τόσο εντυπωσιακό τρόπο που ήταν καλύτερος από κάθε μορφή που ζωγράφιζε ο δάσκαλός του. όπως σημειώνει ο Βαζάρι, αυτός ήταν και ο λόγος που ο Βερόκιο δεν ξαναζωγράφισε ποτέ, παραμερίζοντας μπροστά στο ταλέντο του μαθητή του. Η εκδοχή αυτή, αν και πιθανή, δεν είναι καθολικά αποδεκτή.
Ο πρώτος ανεξάρτητος πίνακας του Λεονάρντο θεωρείται από πολλούς η Παναγία με το γαρύφαλλο που βρίσκεται σήμερα στην Παλαιά Πινακοθήκη του Μονάχου, αν και μάλλον τον ζωγράφισε όσο βρισκόταν ακόμα στο εργαστήριο του Βερόκιο. Σε αυτό το έργο διακρίνονται και επιδράσεις από τους φλαμανδούς ζωγράφους του παρελθόντος. Ανάλογοι πίνακες ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένοι τον 15ο αιώνα στη Φλωρεντία και προορίζονταν για ιδιωτικό προσκύνημα.
Κατά διαστήματα, ο Λεονάρντο συνέτασσε και μικρούς καταλόγους των έργων του, από τους οποίους γνωρίζουμε πως στα πρώτα χρόνια της παραμονής του στη Φλωρεντία ζωγράφισε αρκετούς πίνακες με την Παναγία. Παράλληλα όμως, πειραματίστηκε και με φανταστικά θέματα που του επέτρεπαν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό να εκφραστεί ελεύθερα. Θεματολογία αυτού του είδους ωστόσο δεν ήταν τόσο αποδεκτή εκείνη την εποχή.
Οι πρώτοι πίνακες του Λεονάρντο δείχνουν πως δεχόταν αρχικά μικρές παραγγελίες. Την ίδια περίοδο που ο ντα Βίντσι ξεκινούσε την πορεία του, ζωγράφοι όπως ο Μποτιτσέλι ή ο Ντομένικο Γκιρλαντάγιο (δάσκαλος του Μιχαήλ Άγγελου) βρίσκονταν στο αποκορύφωμα της καριέρας τους. Φαίνεται πως σημαντικό ρόλο στο να δεχτεί ο Λεονάρντο τις πρώτες μεγάλες παραγγελίες έργων, διαδραμάτισε ο πατέρας του και ειδικά η συνεργασία του ως συμβολαιογράφου με την Σινιορία, δηλαδή την «κυβέρνηση» της πόλης.
Ήδη από τη δεκαετία του 1470, ο ντα Βίντσι φαίνεται πως είχε καθιερωθεί ως σημαντικός ζωγράφος. Η περίοδος μέχρι το 1482 αποτελεί κατά κάποιο τρόπο την πρώτη εποχή της δημιουργίας του. Ανάμεσα στα σημαντικά έργα που του αναθέτουν είναι ένας πίνακας με θέμα την προσκύνηση των μάγων για την κυρίως αγία τράπεζα της εκκλησίας του Σαν Ντονάτο. Αυτή η παραγγελία ίσως να αποτέλεσε το λόγο για τον οποίο εγκατέλειψε ένα προηγούμενο έργο του, τον Άγιο Ιερώνυμο. Ωστόσο, και η Προσκύνηση των Μάγων τελικά θα μείνει ημιτελής πιθανόν λόγω της μετακόμισης του ντα Βίντσι στο Μιλάνο το 1482.
 
Μιλάνο.
Στο Μιλάνο, ο Λεονάρντο επιχειρεί ένα νέο ξεκίνημα ως καλλιτέχνης. Οι λόγοι της μετακόμισης του εκεί είναι άγνωστοι, όμως πιθανόν να έπαιξε ρόλο το γεγονός πως το Μιλάνο ήταν την εποχή εκείνη μια από τις σπουδαιότερες πόλεις της Ευρώπης και ίσως να ήλπιζε πως θα εξασφάλιζε μεγαλύτερες παραγγελίες. Στα πρώτα έργα για τα οποία υπέβαλε προσφορά, περιλαμβανόταν και η πρόταση για ένα μεγάλο άγαλμα του Φραντσέσκο Σφόρτσα, παραγγελία του γιού του. Όπως ο ίδιος ο Λεονάρντο αναφέρει στην αίτηση του, σκοπός του έργου ήταν να ενισχύσει τη φήμη του ηγεμόνα του Μιλάνου. Στην ίδια επιστολή τονίζει τις δεξιότητες του ως μηχανικός γεγονός που δείχνει πως πιθανότερα να αποσκοπούσε στο να βρει μια θέση ως μηχανικός του στρατού ή αρχιτέκτονας, καθώς οι ηγεμόνες της εποχής εμπλέκονταν διαρκώς σε στρατιωτικές εκστρατείες και συγκρούσεις.
Η πρώτη παραγγελία για τον ντα Βίντσι ήρθε τελικά από την αδελφότητα των φραγκισκανών μοναχών. Συγκεκριμένα, του ανατέθηκε – σε συνεργασία με δύο ακόμα ζωγράφους – ένα σημαντικό έργο αφιερωμένο στη γιορτή της Άμωμης Σύλληψης. Το έργο αυτό ήταν η Παναγία των Βράχων που ολοκληρώθηκε σε δύο εκδοχές. Στην πραγματικότητα, ήταν ένας πίνακας ο οποίος έκρυβε για 364 ημέρες του χρόνου την κυρίως λατρευτική εικόνα της εκκλησίας. Την ημέρα της γιορτής, στις 8 Δεκεμβρίου, ένας ειδικός μηχανισμός με τροχαλίες μετακινούσε τον πίνακα του ντα Βίντσι και αποκάλυπτε ένα άγαλμα της Παναγίας με το θείο βρέφος.
Με την Παναγία των Βράχων ο Λεονάρντο καθιερώθηκε ως ζωγράφος στο Μιλάνο. Σημαντικές πληροφορίες για άλλες επαγγελματικές δραστηριότητες στη δεκαετία του 1480 δεν είναι διαθέσιμες. Γνωρίζουμε ωστόσο πως σχεδίαζε συσκευές και μηχανές για τον στρατό, όπλα και βαριά οχήματα. Παράλληλα έκανε αρχιτεκτονικά σχέδια για διάφορες εκκλησίες.
Την περίοδο 1487-1490 έγινε μέλος της αυλής του ηγεμόνα του Μιλάνου. Εκεί καθιερώθηκε ως προσωπογράφος – χαρακτηριστικό δείγμα το πορτρέτο της Cecillia Gallerani, γνωστό και ως Η κυρία με την ερμίνα – ενώ ανέλαβε και το περίφημο έργο του Μυστικού Δείπνου που σε συνδυασμό με την μεταγενέστερη δημιουργία της Μόνα Λίζα απογείωσαν τη φήμη του ντα Βίντσι.
 
Φλωρεντία 1500-1507.
Ο Λεονάρντο επέστρεψε στη Φλωρεντία μετά την ήττα του Λουδοβίκου Σφόρτσα από τα γαλλικά στρατεύματα. Σε αυτή την ιδιαίτερη παραγωγική περίοδο ζωγραφίζει το πορτρέτο της συζύγου του Φραντσέσκο ντελ Τζοκόντο, την περίφημη Τζοκόντα. Ο πίνακας αυτός θεωρείται το γνωστότερο έργο του Λεονάρντο και ένας από τους διασημότερους του κόσμου, ιδιαίτερα μετά από την κλοπή του από το Λούβρο το 1911 και την μυστηριώδη εύρεση του στη Φλωρεντία το 1913. Πριν ακόμα ολοκληρωθεί, η Μόνα Λίζα κατάφερε να επηρεάσει σημαντικά τη ζωγραφική στους κύκλους της Φλωρεντίας, καθιερώνοντας ένα είδος προσωπογραφίας για αρκετά χρόνια. Ο ντα Βίντσι δεν παρέδωσε ποτέ το έργο στον παραγγελιοδότη του, πιθανόν λόγω ενός άλλου έργου που του ανατέθηκε, της τοιχογραφίας της Μάχης του Ανγκιάρι (1440), έργο που επίσης όμως αφέθηκε ημιτελές.
 
Τελευταία χρόνια (1507-1519).
Τον Αύγουστο του 1508 ο Λεονάρντο ολοκλήρωσε τη δεύτερη εκδοχή της Παναγίας των Βράχων ενώ παράλληλα αναλάμβανε διακοσμήσεις για εορταστικές τελετές της γαλλικής αυλής στο Μιλάνο. Επίσης εργάστηκε ως αρχιτέκτονας και συνέβαλε στην επέκταση του αρδευτικού συστήματος. Σε αυτή την περίοδο ζωγράφισε και τον πίνακα Η Λήδα και ο κύκνος, έργο που δεν έχει σωθεί αλλά γνωρίζουμε μόνο μέσα από πρώιμα σχέδια του ντα Βίντσι ή αντίγραφα από άλλους καλλιτέχνες.
Στο Μιλάνο, με την ιδιότητα του ζωγράφου και μηχανικού, ανέλαβε την δημιουργία ενός αγάλματος για τον στρατηγό Giangiacomo Trivulzio, διοικητή των γαλλικών στρατευμάτων που κατέλαβαν το Μιλάνο. Υπάρχουν αρκετά σχέδια του Λεονάρντο σχετικά με το έργο αυτό που απεικονίζουν μια έφιππη μορφή, ωστόσο οι περιστάσεις δεν επέτρεψαν τελικά να ολοκληρωθεί. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης παραμονής του στο Μιλάνο, ο ντα Βίντσι δεν ζωγράφισε αρκετούς πίνακες αλλά εργάστηκε κυρίως πάνω στις ανατομικές μελέτες του. Για αιώνες, τα σχέδια ανατομίας του Λεονάρντο ήταν τα πιο λεπτομερή και ακριβή που υπήρχαν.
Το Σεπτέμβριο του 1513 ταξίδεψε στην παπική αυλή της Ρώμης. Εκεί αναφέρεται πως είχε αρκετές προστριβές με όσους εργάζονταν στην αυλή, με αποτέλεσμα να αναλάβει μόνο το έργο της αποξήρανσης των ελών του Ποντίνι. Ο Λεονάρντο σχεδίασε με απόλυτη ακρίβεια τον χώρο που θα γινόταν η αποξήρανση. Παράλληλα επιδιδόταν σε πειράματα με τις μπογιές και τα βερνίκια της εποχής. Στο πλαίσιο αυτών των μελετών, επινόησε την μέθοδο του σφουμάτο (sfumato), απλώνοντας διαδοχικές στρώσεις από ημιδιαφανές βερνίκι και δημιουργώντας έτσι ένα ευρύ φάσμα από σκιάσεις. Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της τεχνικής αποτελεί ο πίνακας του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Λεονάρντο αντιμετώπισε προβλήματα υγείας που περιόρισαν την καλλιτεχνική του παραγωγή. Αν και δεν είναι γνωστό ποιο ήταν το τελευταίο έργο που του είχε ανατεθεί, εικάζεται πως πιθανόν να ήταν ο σχεδιασμός των αυλικών εορτών, η εκπόνηση ενός αρδευτικού έργου ή τα αρχιτεκτονικά σχέδια για ένα ανάκτορο.
 
Ο Λεονάρντο ως φυσικός επιστήμονας.
DV03
Ο Βιτρούβιος άνδρας
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1480, ο ντα Βίντσι καταπιανόταν με όλα σχεδόν τα επιστημονικά πεδία. Σώζονται ως σήμερα σπουδές του και σχέδια, όχι μόνο για στρατιωτικό εξοπλισμό αλλά και για ευφάνταστες ιπτάμενες μηχανές, μελετώντας σχολαστικά την αεροδυναμική και παρατηρώντας το πέταγμα των πουλιών. Τα σχέδια του και οι εφευρέσεις του ξεπερνούσαν συχνά κατά πολύ τις τεχνικές δυνατότητες της εποχής.
Τον Απρίλιο του 1489 ξεκίνησε τη συγγραφή ενός βιβλίου υπό τον τίτλο Περί της ανθρώπινης μορφής, το οποίο όμως δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Παράλληλα έκανε διάφορες μελέτες πάνω στην ανθρώπινη ανατομία, συγκρίνοντας τις «θεωρίες» του με τη μοναδική σωζόμενη σχετική θεωρία που υπήρχε την εποχή εκείνη, τον Άνθρωπο του Βιτρούβιου. Ο Βιτρούβιος είχε καταλήξει στο συμπέρασμα πως το ανθρώπινο σώμα -  με τα χέρια σε έκταση – μπορούσε να χωρέσει στα δύο τέλεια γεωμετρικά σχήματα, τον κύκλο και το τετράγωνο και πως το κέντρο του σώματος ήταν ο αφαλός. Ο Λεονάρντο, με τις δικές του μελέτες, διόρθωσε κάποιες ανακολουθίες του Βιτρούβιου.
Αν και η γνώση των ανθρώπινων διαστάσεων και αναλογιών ήταν δεδομένη για πολλούς από τους καλλιτέχνες του 15ου αιώνα, ο Λεονάρντο ήταν ο μοναδικός που επιχείρησε τόσο λεπτομερείς μελέτες. Είναι ακόμα γνωστό από αρκετά σχέδιά του, πως μελετούσε τις διαστάσεις του ανθρώπινου κρανίου και τις «κοιλότητες» του εγκεφάλου. Σε ένα από τα σχέδιά του, αποτυπώνει την αντίληψη που κυριαρχούσε κατά τον Μεσαίωνα σύμφωνα με την οποία ο εγκέφαλος αποτελείται από τρία τμήματα, το ένα πίσω από το άλλο, με το πρώτο να προσλαμβάνει τα ερεθίσματα, το δεύτερο να τα επεξεργάζεται και το τρίτο να τα αποθηκεύει.
 
DV04
Μελέτη ενός εμβρύου
 
 
Επιπλέον διασώζεται σχέδιο του ντα Βίντσι που αναπαριστά τη συνουσία ενός άνδρα με μια γυναίκα, το οποίο εντάσσεται πιθανότατα σε γενικότερες μελέτες του γύρω από την λειτουργία των εσωτερικών οργάνων του ανθρώπου. Ο Λεονάρντο διατύπωσε διάφορες απόψεις σχετικά με την επίδραση και τη λειτουργία ουσιών που συνδέονται με διαφορετικά μέρη του σώματος. Πίστευε χαρακτηριστικά πως τα δάκρυα προέρχονταν από την καρδιά, το κέντρο όλων των συναισθημάτων. Η σημασία αυτών των θέσεων – έστω και λανθασμένων – έγκειται στο γεγονός πως οι ερμηνείες για τα ανθρώπινα συναισθήματα συνδέονταν με συγκεκριμένα όργανα του σώματος.
 






Πηγή: http://www.e-telescope.gr/arts-gr/da-vinci

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Επαναστατικός αντιδραστήρας σύντηξης «σε μια δεκαετία»


 Επαναστατικός αντιδραστήρας σύντηξης «σε μια δεκαετία»

Η «μαγνητική φιάλη» της Lockheed Martin θα συγκρατεί μετέωρο ένα σύννεφο υπέρθερμου υδρογόνου. Το βίντεο της εταιρείας εξηγεί



Ουάσινγκτον 
Είναι ένας προκλητικός ισχυρισμός, έρχεται όμως από αξιόπιστη πηγή: Η Lockheed Martin, ο μεγαλύτερος προμηθευτής του αμερικανικού στρατού, υποστηρίζει ότι έχει έτοιμα τα σχέδια για έναν αντιδραστήρα που θα λειτουργεί με τις θερμοπυρηνικές αντιδράσεις που τροφοδοτούν τον Ήλιο.

Οι δοκιμές

Η εταιρεία ανακοίνωσε ότι προγραμματίζει να ξεκινήσει τις δοκιμές σε ένα χρόνο, να κατασκευάσει ένα πρωτότυπο σε πέντε χρόνια, και να αρχίσει την παραγωγή των αντιδραστήρων σε μόλις μια δεκαετία. Η ισχύς τους θα φτάνει διαβάστε περισσότερα...
 
Πηγή:  http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=641807

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

Ο αριθμός Googol

googol1


Ένα googol είναι ο αριθμός 10^100, δηλαδή η μονάδα ακολουθούμενη από 100 μηδενικά. Πρόκειται δηλαδή για τον αριθμό: 1googol=10.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.
(δέκα τριακονταδυάκις εκκατομμύρια)
Στον όρο αυτό πρωτοαναφέρθηκε το 1938 διαβάστε περισσότερα...

Πηγή: http://www.scienceandtechnology.gr/gnorizesoti/o-arithmos-googol/

Μαύρη τρύπα εργαστηρίου «εκπέμπει ακτινοβολία Χόκινγκ»

Μαύρη τρύπα εργαστηρίου «εκπέμπει ακτινοβολία Χόκινγκ»
Οι μαύρες τρύπες δεν είναι απόλυτα μαύρες. Εκπέμπουν την αμυδρή ακτινοβολία Χόκινγκ, σωματίδια που δραπέτευσαν από τη θανάσιμη έλξη   (Φωτογραφία:  Wikimedia Commons )


Έχουν περάσει ακριβώς 40 χρόνια από τότε που ο βρετανός φυσικός Στίβεν Χόκινγκ σόκαρε τους συναδέλφους του ανακοινώνοντας ότι οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν ακτινοβολία, τη λεγόμενη ακτινοβολία Χόκινγκ. Σαράντα χρόνια μετά, ένα πείραμα εργαστηρίου δείχνει να επιβεβαιώνει τη θεωρία.Οι μαύρες τρύπες, σημεία στο χώρο όπου η πυκνότητα της ύλης φτάνει στο άπειρο, έχουν τόσο ισχυρό βαρυτικό πεδίο ώστε τίποτα, ακόμα και το φως, δεν μπορεί να δραπετεύσει από τη θανάσιμη έλξη τους.Το 1974, όμως ο Χόκινγκ διατύπωσε τη θεωρία ότι οι μαύρες τρύπες δεν είναι απόλυτα μαύρες, αλλά εκπέμπουν συνεχώς μια αμυδρή ακτινοβολία.Η λεγόμενη ακτινοβολία Χόκινγκ είναι αποτέλεσμα κβαντικών φαινομένων. Σύμφωνα με τη κβαντική θεωρία, το κενό δεν είναι ποτέ απόλυτα άδειο αλλά βρίθει από «εικονικά σωματίδια» ύλης και αντιύλης, τα οποία εμφανίζονται μόνο για μια στιγμή πριν αλληλοεξουδετερωθούν και πάψουν να υπάρχουν.Αν όμως ένα τέτοιο ζευγάρι σωματιδίων εμφανιστεί κοντά σε μια μαύρη τρύπα, το ένα μπορεί να χαθεί μέσα της για πάντα, οπότε το δεύτερο είναι ελεύθερο να δραπετεύσει και να συνεχίσει τη ζωή του ως κανονικό σωματίδιο.Η ακτινοβολία Χόκινγκ αποτελείται από αυτά ακριβώς τα σωματίδια, είναι ωστόσο υπερβολικά αμυδρή για να καταγραφεί σε πραγματικές συνθήκες.Μια εναλλακτική λύση για τη μελέτη της είναι η προσομοίωση του φαινομένου στο εργαστήριο. Ο Τζέιμς Στάινχαουερ, ερευνητής στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας Technion-Israel στη Χάιφα του Ισραήλ, δημιούργησε ένα ανάλογο μιας μαύρης τρύπας το οποίο παγιδεύει ηχητικά κύματα αντί για φως.Η ομάδα του Στάινχαουερ πάγωσε άτομα ρουβιδίου κοντά στο απόλυτο μηδέν για να δημιουργήσει ένα «συμπύκνωμα Μπόζε-Αϊνστάιν», μια κατάσταση της ύλης στην οποία πολλά παγωμένα άτομα συμπεριφέρονται συλλογικά σαν ένα άτομο. Χρησιμοποιώντας ακτίνες λέιζερ, οι ερευνητές επιτάχυναν ένα μέρος του συμπυκνώματος πέρα από την ταχύτητα του ήχου. Αυτό σημαίνει ότι όσα ηχητικά κύματα ταξίδευαν μέσα στο συμπύκνωμα αντίθετα από την κατεύθυνση κίνησής του θα παγιδεύονταν στο εσωτερικό του ακριβώς όπως θα παγιδευόταν το φως από μια μαύρη τρύπα.Το συμπύκνωμα γίνεται έτσι ανάλογο του «ορίζοντα γεγονότων» γύρω από μια μαύρη τρύπα, το όριο πέρα από το οποίο δεν υπάρχει δυνατότητα επιστροφής.Όπως το κενό βρίθει από ζευγάρια εικονικών σωματιδίων, ζευγάρια ηχητικών κυμάτων εμφανίζονται μέσα στην πειραματική διάταξη λόγω κβαντικών φαινομένων. Τα κύματα αυτά κανονικά αλληλοεξουδετερώνονται, ενίοτε όμως το ένα κύμα παγιδεύεται στον ορίζοντα των γεγονότων ενώ το δεύτερο είναι ελεύθερο να συνεχίσει την πορεία του.Το πρόβλημα όμως είναι ότι τα κύματα αυτά είναι πολύ αμυδρά και πρέπει να ενισχυθούν προκειμένου να καταγραφούν. Για να γίνει αυτό οι ερευνητές δημιούργησαν έναν δεύτερο ορίζοντα γεγονότων τον οποίο δεν μπορούσαν να διαπεράσουν τα ηχητικά κύματα. Αυτό ανάγκασε τα κύματα να αναπηδούν συνεχώς από τον ένα ορίζοντα στον άλλο, πυροδοτώντας τη γέννηση νέων ζευγαριών κυμάτων και ενισχύοντας το σήμα του πειράματος μέχρι να φτάσει σε μετρήσιμα επίπεδα.Παραμένει ωστόσο ασαφές αν το μοντέλο που δημιούργησαν οι ερευνητές προσομοιώνει με ακρίβεια τη συμπεριφορά μιας πραγματικής μαύρης τρύπας.Η εικόνα θα μπορούσε να γίνει πιο σαφής αν η ερευνητική ομάδα καταφέρει να καταγράψει το ανάλογο της ακτινοβολίας Χόκινγκ χωρίς να χρησιμοποιήσει έναν δεύτερο ορίζοντα των γεγονότων.Δεδομένου όμως ότι η ακτινοβολία Χόκινγκ από τις μαύρες τρύπες θεωρείται πρακτικά αδύνατο να καταγραφεί άμεσα με τις σημερινές τεχνολογίες, τα εργαστηριακά ανάλογα των μελανών οπών μάλλον θα παραμείνουν για καιρό το βασικό εργαλείο για τη μελέτη τους.

Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Nature Physics.

Πηγή: http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231355113

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

Αφνιο: Tο Παρ’ Ολίγον Υπερόπλο



 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 Το ενδιαφέρον με στοιχεία που δεν ανήκουν στα πιο γνωστά είναι ότι μπορείς ξαφνικά να βρεις μπροστά σου ιστορίες που ούτε μπορούσες να φανταστείς. Και μια τέτοια περίπτωση είναι το άφνιο. Εκτός από το ότι πρόκειται για ένα από τα ακριβότερα υλικά στον κόσμο, του οποίου δύσκολα αποκτάς ακόμη και μισό γραμμάριο, είναι στο κέντρο μιας ιστορίας εκατομμυρίων, που μάλλον και ευτυχώς πήγαν χαμένα.

Πρωταγωνιστής λοιπόν το «πυρηνικό ισομερές» άφνιο-178m2. Αλλά πρώτα να καταλάβουμε τι είναι ένα πυρηνικό ισομερές. Υπάρχουν άτομα που ο πυρήνας τους μπορεί να εμφανιστεί εκτός από τη μια και πιο συνηθισμένη μορφή και σε άλλες, κάπως διαφορετικές. Να έχει διαφορετικό σπιν, σχήμα, ενέργεια, χωρίς να διαφέρει ο αριθμός πρωτονίων ή νετρονίων. Τέτοιες μορφές προκύπτουν από πυρηνική σύντηξη, όταν προστίθενται νετρόνια ή πρωτόνια στον πυρήνα ύστερα από μια σύγκρουση, οπότε ο νέος πυρήνας βρίσκεται σε μια κατάσταση υψηλότερης ενέργειας από ό,τι στη συνηθισμένη του μορφή. Αλλά σε αυτή την κατάσταση δεν μένει για πολύ.

Μέσα σε εκατομμυριοστά του δισεκατομμυριοστού του δευτερολέπτου επιστρέφει στη θεμελιώδη και πιο συνηθισμένη κατάσταση εκπέμποντας ακτίνες γ. Υπάρχουν όμως στοιχεία και περιπτώσεις όπου αυτή η επιστροφή αργεί αρκετά να γίνει. Το άφνιο-178m2 είναι τέτοια περίπτωση, αφού για να επιστρέψει η μισή του ποσότητα από την m2 (μετασταθή) κατάσταση, περνώντας στην m1 και μετά στη θεμελιώδη, χρειάζεται 31 χρόνια. Αλλά το ποσό ενέργειας που δίνει με τη μορφή ακτίνων γ είναι 2,45 εκατομμύρια ηλεκτρονιοβόλτ (2,45 MeV). Πολλή ενέργεια που όμως μέσα σε αυτό το μεγάλο χρονικό διάστημα δεν είναι εκμεταλλεύσιμη για πολεμικούς σκοπούς. Αν όμως μπορούσες να την απελευθερώσεις διαμιάς και τη στιγμή που θέλεις, σαν να πάτησες τη σκανδάλη ή ακόμη καλύτερα σαν να έβγαλες την περόνη μιας χειροβομβίδας, τότε ξαφνικά αποκτά άλλη... μαγεία.

Εχεις ένα όπλο που δεν εμπίπτει στην κατηγορία των απαγορευμένων πυρηνικών. Απελευθερώνει όμως ενέργεια που φέρνει στο μυαλό μια πυρηνική βόμβα σε διαστάσεις μινιατούρας. Και αυτό φάνηκε ότι θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα όταν στις 25 Ιανουαρίου του 1999 σε μια από τις πιο έγκυρες επιθεωρήσεις για τη Φυσική, τη «Physical Review Letters», εμφανίστηκε η εργασία ενός Καρλ Κόλινς από το Πανεπιστήμιο του Τέξας, στο Ντάλας. Και σε αυτήν περιγραφόταν ένας στοιχειώδης τρόπος, με χρήση ενός παλιού μηχανήματος οδοντιάτρου, για ακτινογραφίες με ακτίνες Χ, να παίρνεις διαμιάς την αποθηκευμένη ενέργεια του ισομερούς 178 του αφνίου. Αν αυτό ήταν έτσι όπως το περιέγραφε η συγκεκριμένη εργασία, είχε ανοίξει η πόρτα για ένα εργαστήριο νέων και τρομερών όπλων με ελάχιστο όγκο και ισχύ αντίστοιχη με 2.000 κιλά τρινιτροτολουόλης και βάλε. Αυτό δεν μπορούσε παρά να ενδιαφέρει το Πεντάγωνο.

Το 2003 εγκρίνεται δαπάνη 30 εκατ. δολαρίων για τη χρηματοδότηση σχετικής έρευνας. Οπως όμως παραδέχθηκαν όσοι ασχολήθηκαν με το θέμα, κανείς δεν μπόρεσε να αναπαραγάγει τα όσα υποστήριζε ο Κόλινς. Παρ' όλα αυτά συνέχισαν να εγκρίνουν εκατομμύρια κυνηγώντας την πυρηνική βόμβα χειρός. Ακόμη και οι Ρώσοι το έψαξαν το θέμα, αλλά από το 2008 δεν ακούστηκε πλέον κάτι σχετικά με το ζήτημα.

Γιατί το είπαν έτσι
Το άφνιο είναι ένα από τα στοιχεία που ανακαλύφθηκαν σχετικά αργά, μετά δηλαδή το 1920. Το 1914 ο Χένρι Μόσλεϊ είχε κάνει την εξαιρετική για εκείνη την εποχή ανακάλυψη για τη σχέση του φορτίου στον πυρήνα των ατόμων και τις γραμμές στο φάσμα κάθε στοιχείου. Ουσιαστικά αυτό έδειχνε τον δρόμο για την τοποθέτηση των στοιχείων στον περιοδικό πίνακα με βάση τον αριθμό πρωτονίων του πυρήνα, δηλαδή τον ατομικό τους αριθμό και όχι τη μάζα τους, όπως πίστευε ο Μεντελέγεφ. Ετσι ήξεραν πλέον ότι στη θέση με ατομικό αριθμό 72 έπρεπε να υπάρχει στοιχείο που ακόμη δεν είχε βρεθεί. Ο Δανός Νιλς Μπορ προέβλεψε ότι έπρεπε να μοιάζει με το ζιρκόνιο. Ετσι το 1923 οι Ντερκ Κόστερ και Γκέοργκ φον Χεβέσι δουλεύοντας σε εργαστήριο της Κοπεγχάγης με ορυκτό δείγμα ζιρκονίτη από τη Νορβηγία, όπου βέβαια το μεγαλύτερο μέρος του ήταν το ζιρκόνιο, «δίδυμος αδελφός» (σχηματικά φυσικά) με το άφνιο, λόγω ίδιων οξειδίων και ακτίνας του ατόμου τους που διαφέρει μόλις κατά 10 εκατομμυριοστά του μέτρου, κατάφεραν με τη βοήθεια ακτίνων Χ να διακρίνουν το άφνιο. Που πήρε το όνομά του από το λατινικό όνομα της Κοπεγχάγης, Hafnia, γενέτειρας του Νιλς Μπορ. Καθαρό το μέταλλο κατάφεραν να το έχουν άλλοι ερευνητές μόλις δύο χρόνια μετά. Ακόμη και σήμερα το Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης έχει ως έμβλημά του το χημικό σύμβολο του στοιχείου αυτού.

Αριθμοί κυκλοφορίας

Ατομικός αριθμός: 72
Ατομικό βάρος: 178,49
Σημείο τήξης: 2.230οC
Σημείο ζέσης: 5.400οC
Πυκνότητα: 13,3 gr/cm3
Αριθμός ισοτόπων: 36

Με τον άνθρακα δημιουργούν μια ένωση, το καρβίδιο του αφνίου, που έχει το υψηλότερο σημείο τήξης από οποιαδήποτε άλλη ένωση με δύο διαφορετικά στοιχεία
Τι θέλει από τη ζωή μας
Σχεδόν τίποτε. Δεν απορροφάται ιδιαίτερα από το ανθρώπινο σώμα και δεν θεωρείται ιδιαίτερα τοξικό.

Πόλεμος και ειρήνη
Η παραγωγή αφνίου παγκοσμίως εκτιμάται ότι είναι ανάμεσα στους 70 και 77 τόνους. Προκύπτει ως παραπροϊόν κατά την παραγωγή ζιρκονίου και το χαρακτηριστικό τους είναι πως στη λειτουργία των αντιδραστήρων έχουν ακριβώς συμπληρωματικούς ρόλους. Το ζιρκόνιο δεν απορροφά νετρόνια (αρκεί να είναι εντελώς απαλλαγμένο από άφνιο) και θα το βρούμε στις ράβδους καυσίμου στο εξωτερικό τους περίβλημα, για να το διαπερνούν ανεμπόδιστα τα νετρόνια, ενώ αντίθετα το άφνιο παρουσιάζει υπεραπορροφητικότητα νετρονίων (και μάλιστα κάνει τη δουλειά του ακόμη και με 4,5% πρόσμειξη με ζιρκόνιο), γι' αυτό και χρησιμοποιείται στις ράβδους ρύθμισης της αλυσιδωτής αντίδρασης που όσο βυθίζονται μπορούν ακόμη και να τη σταματήσουν. Δύο είναι οι βασικοί παραγωγοί αφνίου στον κόσμο. Μια αμερικανική εταιρεία, η ATI Wah Chanq, και η CEZUS, στη Γαλλία, κομμάτι της γνωστής κατασκευάστριας πυρηνικών αντιδραστήρων AREVA. Ακόμη πιο διαδομένη, εκεί που το κόστος δεν συνιστά καθοριστικό παράγοντα, είναι η χρήση του αφνίου στους αντιδραστήρες των πυρηνικών υποβρυχίων.

Είναι ένα στοιχείο που δίνει υψηλή ποιότητα στα κράματα και στις άλλες ενώσεις έστω και αν τα ποσοστά του μερικές φορές είναι πολύ κάτω ακόμη και από το 10%. Το άφνιο μαζί με άνθρακα, που φτιάχνουν το καρβίδιο του αφνίου (HfC), μία από τις πιο δύστηκτες ουσίες στον πλανήτη, χρησιμοποιείται σε επίστρωση των φούρνων υψηλών θερμικών προδιαγραφών. Επίσης το συναντούμε στα φτερά των ανεμογεννητριών και στις εξατμίσεις των διαστημικών ακάτων που προσεδαφίζονται στη Σελήνη ή στον Αρη. Αφνιο με νιόβιο δίνει κράμα προδιαγραφών αεροναυπηγικής, ενώ στη μικροηλεκτρονική υπάρχει στις διατάξεις των ολοκληρωμένων κυκλωμάτων των απαραίτητων για τη λειτουργία των υπολογιστών, γιατί, μεταξύ άλλων, όπως ανακάλυψε η Intel, περιορίζει τις διαρροές φορτίων, άρα ανεβάζει την απόδοση του επεξεργαστή.

Απορίες λογικές και μη

Γιατί θα ήταν τόσο φοβερή ανακάλυψη μια «βόμβα χεριού» ακτίνων γ;

Διότι μπορεί σε μερικές περιπτώσεις να χρησιμοποιούνται οι ακτίνες γ ακόμη και για θεραπευτικούς σκοπούς, αλλά η δοσολογία είναι πολύ αυστηρά καθορισμένη. Μεγάλη ποσότητα ακτίνων γ σε πολύ μικρό χρόνο, διαπερνώντας ακόμη και τσιμεντένιους τοίχους καταφυγίων, προξενεί σημαντικές βλάβες στον ανθρώπινο οργανισμό. Εκτός από την ασθένεια λόγω ραδιενέργειας με συμπτώματα εμετούς, διάρροια, ναυτία, απώλεια μαλλιών, αιμορραγίες, πληγές και τελικά καρκίνο. Ο,τι συνέβη και στη Χιροσίμα. Αλλά ένα πρόβλημα που θα είχαν να αντιμετωπίσουν όσοι θα κουβαλούσαν και θα ενεργοποιούσαν μια τέτοια (χειρο)βόμβα είναι το πώς θα απέφευγαν οι ίδιοι την ακτινοβολία
 
Πηγή: http://www.energia.gr/article.asp?art_id=84756

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

NASA: Ανακαλύφθηκε τεράστια υπόγεια πεδιάδα στη Σελήνη

Ανακαλύφθηκε τεράστια υπόγεια πεδιάδα στη Σελήνη
  
Ενα τεράστιο γεωλογικό σχηματισμό με σχήμα ορθογωνίου παραλληλογράμμου, θαμμένο λίγο κάτω από την επιφάνεια στη φωτεινή πλευρά της Σελήνης, ανακάλυψαν οι επιστήμονες με τη βοήθεια των ευρημάτων των «δίδυμων» δορυφόρων της αποστολής Grail της NASA. 
Οι δορυφόροι το 2012 είχαν χαρτογραφήσει τις ανωμαλίες του βαρυτικού πεδίου του φεγγαριού, οι οποίες εξαρτώνται από τις διακυμάνσεις της επιφανειακής και υπόγειας γεωμορφολογίας.
Ο μυστηριώδης γεωλογικός σχηματισμός βρίσκεται κάτω από τη μεγαλύτερη «θάλασσα» της Σελήνης (τον λεγόμενο «Ωκεανό των Καταιγίδων») και ήταν άγνωστος έως τώρα. Η ανακάλυψη σημαίνει ότι ο «Ωκεανός» δεν προέρχεται από πτώση μεγάλου αστεροειδούς, όπως πίστευαν ως τώρα οι επιστήμονες, αλλά από τις τεκτονικές διεργασίες του ίδιου του φεγγαριού.
Η τεράστια υπόγεια πεδιάδα πλάτους περίπου 2.600 χιλιομέτρων πιστεύεται ότι αποτελεί απομεινάρι παλαιών τεκτονικών τάφρων, που αργότερα γέμισαν με λάβα. Είναι η πρώτη φορά που ανακαλύπτονται τέτοιοι τάφροι στο φεγγάρι, ενώ έχουν ήδη βρεθεί στον Aρη και στην Αφροδίτη. Παρόμοια τεκτονική γεωμετρία φαίνεται να υπάρχει στον Εγκέλαδο, το παγωμένο φεγγάρι του Κρόνου.
«Είναι εντυπωσιακό πόσο μεγάλος είναι αυτός ο υπόγειος γεωμετρικός σχηματισμός. Καλύπτει περίπου το 17% της επιφάνειας της Σελήνης, μια επιφάνεια ισοδύναμη με τη Β. Αμερική, την Ευρώπη και την Ασία μαζί», δήλωσε, όπως ανέφερε το BBC, ο καθηγητής γεωφυσικής Τζέφρι Άντριους Χάνα της Σχολής Μεταλλειολόγων του Πανεπιστημίου του Κολοράντο, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, που έκανε τη σχετική δημοσίευση στην επιστημονική επιθεώρηση Nature.
«Ποτέ κανείς δεν πίστευε ότι θα έβλεπε ένα τετράγωνο ή ένα παραλληλόγραμμο τόσο μεγάλο σε οποιονδήποτε πλανήτη. Αναρωτιέται επίσης κανείς τι μπορεί να κρύβεται κάτω από τις επιφάνειες όλων των άλλων πλανητών του ηλιακού μας συστήματος », πρόσθεσε.



Όσον αφορά τον μηχανισμό που δημιούργησε τον ιδιόμορφο γεωλογικό σχηματισμό, σύμφωνα με τους επιστήμονες, το υπέδαφος αυτής της περιοχής περιέχει πολλά φυσικά ραδιενεργά στοιχεία, όπως ουράνιο, θόριο και κάλιο, τα οποία θα θέρμαναν τον φλοιό του φεγγαριού, όταν αυτό βρισκόταν σε νεαρή ηλικία. Όταν αργότερα ο φλοιός ψύχθηκε, θα δημιουργήθηκαν ρωγμές στην επιφάνειά του, ανοίγοντας έτσι βαθιές τάφρους. Στη Γη η ανάλογη γεωλογική διαδικασία συνήθως παράγει εξάγωνα σχήματα.
Η ακριβής ημερομηνία δημιουργίας του βυθισμένου παραλληλογράμμου δεν μπορεί να υπολογιστεί ακόμη, αλλά εκτιμάται ότι οι τάφροι του γέμισαν με βασαλτική λάβα από τα τότε ενεργά ηφαίστεια του δορυφόρου μας, πριν από περίπου 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια.
Οι σκούροι «λεκέδες» της λάβας πάνω στο φωτεινότερο φόντο της επιφάνειας του «Ωκεανού των Καταιγίδων» (Oceanus Procellarum) ήταν αυτό που είχε δημιουργήσει ένα πανάρχαιο μυστήριο: την πεποίθηση των ανθρώπων ότι βλέπουν το πρόσωπο ενός ανθρώπου στο φεγγάρι. Οι παλαιοί αστρονόμοι είχαν εξάλλου εσφαλμένα περάσει για «θάλασσες» όλες τις μεγάλες πεδιάδες του φεγγαριού, γι’ αυτό τις είχαν ονομάσει έτσι
 
Πηγή: http://www.tanea.gr/news/science-technology/article/5165310/anakalyfthhke-parallhlogrammo-apo-tektonikoys-tafroys-sth-selhnh/

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

Δορυφορική Ευρώπη σήμερα






Κάντε κλικ για μεγέθυνση

 Εικόνα Μετεωρολογικού Δορυφόρου 2014-10-04 08:00:00

Η Ευρώπη απο το Μετεωρολογικό Δορυφόρο σήμερα το πρωι. Μια φωτογραφία απο την Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία.

Πηγή: technews-gr

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Νέος δορυφορικός χάρτης αποκαλύπτει υποθαλάσσια βουνά


Νέος δορυφορικός χάρτης αποκαλύπτει υποθαλάσσια βουνά
Επιστήμονες από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ ανακάλυψαν, με τη βοήθεια των δορυφόρων, χιλιάδες άγνωστα έως τώρα υποθαλάσσια βουνά και ηφαίστεια ύψους τουλάχιστον ενάμισι χιλιομέτρου, τα οποία είναι διάσπαρτα στους βυθούς των ωκεανών του πλανήτη μας. Η χαρτογράφηση δεν έχει ολοκληρωθεί και στην πορεία αναμένεται να αποκαλύψει χιλιάδες ακόμη βυθισμένα βουνά και ηφαίστεια, πολλά από τα οποία δεν είναι ορατά, επειδή καλύπτονται από διαδοχικά στρώματα ιζημάτων. Μέχρι σήμερα περίπου το 90% των βυθών παραμένει αχαρτογράφητο.
Οι ερευνητές από διάφορες χώρες, με επικεφαλής τον Ντέιβιντ Σάντγουελ του Ινστιτούτου Ωκεανογραφίας Scripps του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια - Σαν Ντιέγκο, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Science", σύμφωνα με το BBC, το πρακτορείο Ρόιτερς και το "Nature", ανέφεραν ότι μέχρι τώρα τα δορυφορικά ραντάρ δεν μπορούσαν να «πιάσουν» μέσα στη θάλασσα βουνά χαμηλότερα των δύο χιλιομέτρων - και έτσι είχαν βρεθεί μέχρι σήμερα περίπου 5.000 τέτοιες κορυφές. Όμως, χάρη στη βελτίωση της δορυφορικής τεχνολογίας, είναι δυνατός πλέον ο εντοπισμός και χαμηλότερων βουνών, ύψους τουλάχιστον ενάμισι χιλιομέτρου, πράγμα που αναμένεται να επιτρέψει την ανίχνευση άλλων 20.000 έως 25.000 υποθαλάσσιων βουνών.
Η καλύτερη γνώση σχετικά με το πού υπάρχουν υποθαλάσσια βουνά, βοηθά τόσο στην καλύτερη προστασία των θαλάσσιων οικοσυστημάτων, όσο και στην πιο αποτελεσματική αλιεία. Επίσης συμβάλλει στη βελτιωμένη κατανόηση των θαλάσσιων ρευμάτων και συνεπώς των κλιματικών μεταβολών, καθώς επίσης στην παροχή νέων χρήσιμων γεωφυσικών στοιχείων σχετικά με τις περιοχές του βυθού, όπου οι τεκτονικές πλάκες συγκρούονται ή απομακρύνονται μεταξύ τους. Οι στρατιωτικές και γεωλογικές εφαρμογές (καλύτερη αναζήτηση υποθαλάσσιων κοιτασμάτων πετρελαίου και αερίου) είναι δύο τομείς, όπου οι νέοι τοπογραφικοί χάρτες θα έχουν μεγάλη χρησιμότητα.
Καθώς το 71% της επιφάνειας της Γης καλύπτεται από θάλασσες, η γνώση των βυθών παραμένει ελλιπής, κάτι που φάνηκε και κατά την αποτυχία εύρεσης του χαμένου αεροπλάνου ΜΗ370 της Malaysia Airlines. Το θαλασσινό αλμυρό νερό είναι αδιαφανές και στην περίπτωση των ωκεανών δεν είναι αποτελεσματικές οι δοκιμασμένες τεχνικές χαρτογράφησης, που είναι αποτελεσματικές στην ξηρά.
 Η καταγραφή της μορφολογίας του βυθού με την τεχνική ηχοεντοπισμού (σόναρ) από πλοία επιτρέπει τη συλλογή πληροφοριών υψηλής ανάλυσης, αλλά με τον τρόπο αυτό δεν έχει καλυφθεί ούτε το 10% των ωκεανών της Γης, καθώς μένουν αχαρτογράφητες τεράστιες «τρύπες» των βυθών έκτασης εκατοντάδων χιλιομέτρων. «Ξέρουμε πολύ περισσότερα για την τοπογραφία του Άρη από ό,τι για το βυθό της Γης», δήλωσε ο γεωφυσικός Ντίτμαρ Μίλερ του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ.
Η ευκολότερη και φθηνότερη εναλλακτική λύση είναι η χαρτογράφηση από αέρα μέσω δορυφόρων με τα κατάλληλα ραντάρ, που μετρούν τις διακυμάνσεις του γήινου βαρυτικού πεδίου. Αυτό έγινε σε ένα βαθμό στις δεκαετίες του '80 και του '90 από το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ (με τον δορυφόρο Geosat, τα στοιχεία του οποίου έπαψαν το 1995 να θεωρούνται στρατιωτικό μυστικό) και τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος (ESA). Το 1997 οι επιστήμονες, με επικεφαλής και τότε τον Σάντγουελ, είχαν δημιουργήσει τον πρώτο δορυφορικό τοπογραφικό χάρτη της Γης.
Ο νέος χάρτης, όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο, είναι τουλάχιστον δύο φορές καλύτερος, επειδή συμπεριλαμβάνει στοιχεία και από άλλους δορυφόρους, τον γερασμένο αμερικανικό "Jason 1" (πρόσφατα τέθηκε εκτός λειτουργίας) και τον πολύ νεότερο ευρωπαϊκό Cryosat-2 (που τέθηκε σε τροχιά το 2010 και συνεχίζει να χαρτογραφεί), οι οποίοι έχουν καλύτερη τεχνολογία ραντάρ.
 
Πηγή:  http://www.enikos.gr/international/267738,Neos_doryforikos_xarths_apokalyptei_ypo8.html

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014

ΝASA - Τεράστια παραλληλόγραμμη τάφρο στη Σελήνη

Τεράστια παραλληλόγραμμη τάφρο στη Σελήνη εντόπισε η ΝASA

Με κόκκινο έχει σημειωθεί το γεωλογικό σχήμα που αποτελεί την τάφρο  


Καλιφόρνια
Ένα τεράστιο γεωλογικό σχηματισμό με σχήμα ορθογωνίου παραλληλογράμμου, θαμμένο λίγο κάτω από την επιφάνεια στη φωτεινή πλευρά της Σελήνης, ανακάλυψαν οι επιστήμονες με τη βοήθεια των ευρημάτων των «δίδυμων» δορυφόρων της αποστολής Grail της NASA.

Οι δορυφόροι το 2012 είχαν χαρτογραφήσει τις ανωμαλίες του βαρυτικού πεδίου του φεγγαριού, οι οποίες εξαρτώνται από τις διακυμάνσεις της επιφανειακής και υπόγειας γεωμορφολογίας.

Ο μυστηριώδης γεωλογικός σχηματισμός βρίσκεται κάτω από τη μεγαλύτερη «θάλασσα» της Σελήνης (τον λεγόμενο «Ωκεανό των Καταιγίδων») και ήταν άγνωστος έως τώρα. Η ανακάλυψη σημαίνει ότι ο «Ωκεανός» δεν προέρχεται από πτώση μεγάλου αστεροειδούς, όπως πίστευαν ως τώρα οι επιστήμονες, αλλά από τις τεκτονικές διεργασίες του ίδιου του φεγγαριού.

Η τεράστια υπόγεια πεδιάδα πλάτους περίπου 2.600 χιλιομέτρων πιστεύεται ότι αποτελεί απομεινάρι παλαιών τεκτονικών τάφρων, που αργότερα γέμισαν με λάβα. Είναι η πρώτη φορά που ανακαλύπτονται τέτοιοι τάφροι στο φεγγάρι, ενώ έχουν ήδη βρεθεί στον Άρη και στην Αφροδίτη. Παρόμοια τεκτονική γεωμετρία φαίνεται να υπάρχει στον Εγκέλαδο, το παγωμένο φεγγάρι του Κρόνου.

«Είναι εντυπωσιακό πόσο μεγάλος είναι αυτός ο υπόγειος γεωμετρικός σχηματισμός. Καλύπτει περίπου το 17% της επιφάνειας της Σελήνης, μια επιφάνεια ισοδύναμη με τη Β. Αμερική, την Ευρώπη και την Ασία μαζί», δήλωσε ο καθηγητής γεωφυσικής Τζέφρι Άντριους Χάνα της Σχολής Μεταλλειολόγων του Πανεπιστημίου του Κολοράντο, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, που έκανε τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature», σύμφωνα με το BBC και το «Science».

«Ποτέ κανείς δεν πίστευε ότι θα έβλεπε ένα τετράγωνο ή ένα παραλληλόγραμμο τόσο μεγάλο σε οποιονδήποτε πλανήτη. Αναρωτιέται επίσης κανείς τι μπορεί να κρύβεται κάτω από τις επιφάνειες όλων των άλλων πλανητών του ηλιακού μας συστήματος», πρόσθεσε.

Όσον αφορά τον μηχανισμό που δημιούργησε τον ιδιόμορφο γεωλογικό σχηματισμό, σύμφωνα με τους επιστήμονες, το υπέδαφος αυτής της περιοχής περιέχει πολλά φυσικά ραδιενεργά στοιχεία, όπως ουράνιο, θόριο και κάλιο, τα οποία θα θέρμαναν τον φλοιό του φεγγαριού, όταν αυτό βρισκόταν σε νεαρή ηλικία. Όταν αργότερα ο φλοιός ψύχθηκε, θα δημιουργήθηκαν ρωγμές στην επιφάνειά του, ανοίγοντας έτσι βαθιές τάφρους. Στη Γη η ανάλογη γεωλογική διαδικασία συνήθως παράγει εξάγωνα σχήματα.

Η ακριβής ημερομηνία δημιουργίας του βυθισμένου παραλληλογράμμου δεν μπορεί να υπολογιστεί ακόμη, αλλά εκτιμάται ότι οι τάφροι του γέμισαν με βασαλτική λάβα από τα τότε ενεργά ηφαίστεια του δορυφόρου μας, πριν από περίπου 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια.

Οι σκούροι «λεκέδες» της λάβας πάνω στο φωτεινότερο φόντο της επιφάνειας του «Ωκεανού των Καταιγίδων» (Oceanus Procellarum) ήταν αυτό που είχε δημιουργήσει ένα πανάρχαιο μυστήριο: την πεποίθηση των ανθρώπων ότι βλέπουν το πρόσωπο ενός ανθρώπου στο φεγγάρι. Οι παλαιοί αστρονόμοι είχαν εξάλλου εσφαλμένα περάσει για «θάλασσες» όλες τις μεγάλες πεδιάδες του φεγγαριού, γι' αυτό τις είχαν ονομάσει έτσι.
Πηγή:  http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231352418

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Νέα κατάστασης της ύλης ανακάλυψαν έλληνες ερευνητές


Νέα κατάστασης της ύλης ανακάλυψαν έλληνες ερευνητέςΜπορεί να έχει πρακτικές εφαρμογές σε υλικά για ηλεκτρονικές συσκευές. Έλληνες και σλοβένοι επιστήμονες ανακάλυψαν μια νέα κατάσταση της ύλης, όπως ανακοίνωσε το Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ). Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η ερευνητική εργασία τους μπορεί να έχει μελλοντικές πρακτικές εφαρμογές σε υλικά που χρησιμοποιούνται σε σύγχρονες ηλεκτρονικές συσκευές.Οι έλληνες και οι σλοβένοι ερευνητές ανακάλυψαν μία νέα ανομοιογενή κατάσταση της ύλης, η οποία διαβάστε περισσότερα...


Πηγή: http://www.newsbeast.gr/technology/arthro/639581/nea-katastasis-tis-ulis-anakalupsan-ellines-ereunites/

Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

Giant Trench Under Antarctic Ice Deeper Than Grand Canyon British scientists have discovered a massive valley buried beneath ice.

Photo of the Ellsworth Mountain range in West Antarctica.Ker Than for National Geographic 
Published January 17, 2014
Photograph by Robert Boesch, Corbis

A huge subglacial pit was found near West Antarctica's Ellsworth Mountains.
Scientists probing the icelands of West Antarctica have discovered a subglacial pit that is deeper than the Grand Canyon. The researchers were charting the Ellsworth Subglacial Highlands-an ancient mountain range buried beneath several miles of Antarctic ice-by combining data from satellites and ice-penetrating radar towed behind snowmobiles and onboard small aircraft. The project uncovered a massive subglacial trench, or valley, that is up to 1.9 miles (3 kilometers) deep and more than 15.5 miles (25 kilometers) across. For comparison, the Grand Canyon is 1.13 miles (1.8 kilometers) deep at its deepest point. In places, the floor of the subglacial valley is more than 6,500 feet (2,000 meters) below διαβάστε περισσότερα...

Πηγή:  http://news.nationalgeographic.com